Het verhaal van Peter

Het verhaal van Peter

Het begint allemaal 7,5 jaar geleden met een wat minder fijn bericht. In het voorjaar van 2012 kreeg ik in het Deventer Ziekenhuis de diagnose prostaatkanker. Dat was natuurlijk schrikken! Op de eerste plaats was ik veel te jong voor deze toch wel “oude” mannenziekte. Vervolgens had ik ook nog eens de pech dat ik de meest agressieve vorm had. Dan stort je wereldje wel even in elkaar en met een toen nog veel jonger gezin, een echt drama. Ongeneeslijk ziek, een slechte prognose, daar sta je dan… We zijn niet bij de pakken neer gaan zitten en hebben geprobeerd zo “normaal mogelijk” door te leven. Gelukkig ging dat redelijk goed. Ik had een leuke job, werkte hard en soms leek er wel gewoon niets aan de hand te zijn, ook al was dit natuurlijk zeker niet het geval. Regelmatig controle, zware pijnmedicatie zo gingen we een tijdje door. Ik ben een persoon die nooit klaagt en gelukkig altijd positief is ingesteld. Maar zo’n twee jaar geleden kreeg ik na diverse scans en onderzoeken toch het slechte nieuws dat het hard ging met de groei van mijn PSA-waarden en uitzaaiingen in mijn lichaam. Tevens kreeg ik de opbeurende woorden te horen; als je zo door blijft leven en werken, ga je vanuit je auto, op bed, de kist in! Erg confronterend, maar wel een goede waarschuwing voor mij. Door de groeiende klachten werd ik op een gegeven moment helaas gedwongen te stoppen met werken en kreeg ik ineens een heel ander doel in mijn leven. Namelijk mooie herinneringen maken met mijn jonge gezin, familie en vrienden zolang mijn gezondheid dit nog toelaat!

Het zet je natuurlijk wel aan het denken, maar achter de geraniums gaan zitten is echt nooit bij me opgekomen. Toen ik 7,5 jaar geleden de diagnose uitgezaaide prostaatkanker kreeg en hoorde dat chemotherapie (bij mijn type kanker) pas in de laatste fase gegeven wordt, heb ik het besluit voor “mijn missie” al genomen. 

Half oktober van dit jaar was het zover, er werd besloten nu toch echt te gaan beginnen met behandelingen die ik ongekend lang heb weten uit te stellen. Er werden een scan, diverse onderzoeken en de nodige gesprekken gepland. Met de uitkomst daarvan gingen de artsen uit verschillende ziekenhuizen samen bespreken wat de beste behandeling in deze fase zou worden. Toen dat eenmaal met ons besproken was en de datum van starten bekend was heb ik het allemaal even laten landen bij Daphne en mijn kinderen. Daarna heb ik ze na ongeveer twee weken verteld wat ik al ruim 7 jaar in mijn hoofd heb zitten…. 

Dat was het volgende; zodra ik start met mijn laatste fase en behandelingen moet gaan doen die ik niet langer kan uitstellen, wil ik iets bijzonders en speciaals gaan doen voor de ziekte Kanker. Hiermee wil ik een goed doel voor deze verschrikkelijke ziekte gaan steunen. De keuze voor het goede doel is KiKa geworden, Kinderen Kankervrij. Waarom dan niet de ProstaatKankerStichting? Nou ik denk heel nuchter, de patiënten met prostaatkanker zijn gemiddeld al “oud” en hebben al een heel leven achter de rug. Terwijl een kind met kanker normaliter nog een heel leven voor zich heeft. Dus als ik met mijn bescheiden actie er iets aan kan bijdragen, dan is “mijn missie” geslaagd! 

Het “warme deken” gevoel en de enthousiaste reacties van de mensen van KiKa hebben mijn keuze voor dit goede doel alleen maar versterkt. Ik krijg de volledige ondersteuning waar nodig van KiKa, met acties en promoties. En voor iedere vraag kan ik op deze fijne mensen terugvallen.

Home  Doneer voor KiKa