Interview en film van Peter bij De Stentor

Vandaag verscheen in de papieren versie van De Stentor en op hun website het interview met Peter over zijn mooie project de Bassettour voor KiKa. Mooi verhaal over wat Peter gaat doen en waarom.

Tijdens het interview met De Stentor zijn er ook prachtige filmbeelden gemaakt. Die zijn vandaag op de website van De Stentor verschijnen. Met recht een prachtige film die het verhaal van Peter en Peer perfect in beeld brengt.

Artikel en film zijn hier te zien. Help Peter en Peer en doneer! Ga naar de actiepagina bij KiKa voor een donatie

De integrale tekst van het interview:

Peter (56) uit Deventer is ongeneeslijk ziek, maar wil nog wel één wild avontuur aangaan

Op de scooter naar Zuid-Frankrijk is een wild idee. Helemaal als je kanker hebt, in de laatste fase van je leven zit en je hond in een karretje meereist. Peter de Zeeuw (56) uit Deventer gaat het doen.

Zijn beste maatje Peer snuffelt aan het nieuwe karretje. Volgend jaar april is de fietskar twee weken en 1300 kilometer lang zijn hondenmand. Een mobiele mand, want de kar hobbelt straks achter de scooter van baasje Peter de Zeeuw. ,,Toe maar Peer. Stap er maar eens in’’, spreekt hij Peer liefkozend toe. ,,Mooi hè? We gaan samen een mooie reis maken.”

Anderhalve minuut plassen

Mits zijn gezondheid het toelaat, want Peter is doodziek. Hij heeft prostaatkanker in de meest agressieve vorm. De diagnose kreeg hij toen hij nog maar 48 jaar was. ,,Bij pure toeval achter gekomen. Ik ging voor een gewone sportcontrole. Alles zag er prima uit. Totdat de arts mij vroeg of ik nog andere klachten had. Met een knipoog zei ik dat ik ’s ochtends wel anderhalve minuut moest plassen en dat ik daar niet blij van werd.’’

Dat klinkt de arts niet geruststellend in de oren. Peter krijgt een bloedonderzoek, scan en punctie. Het blijkt foute boel. In zijn lymfeklieren zijn uitzaaiingen. Die worden operatief verwijderd. Na de operatie krijgt Peter de boodschap dat het lichaam het herstel weer zelf moet oppakken. ,,Ik was 25 keer bestraald en uitbehandeld. In die tijd ben ik wel altijd door blijven werken, als accountmanager. Dat ging allemaal hartstikke goed. Met de kanker ging ik heel nuchter om. Mijn oncoloog ook. Ook al was de prognose natuurlijk niet goed, maximaal vijf jaar gaven ze me. Daar word je niet vrolijk van. Maar ik ging gewoon met alles door. Voelde me goed. Fietste er makkelijk doorheen. Specialisten in het  Antoni van Leeuwenhoek in Amsterdam begrepen er niets van.”

Herinneringen

Toch besluit Peter ongeveer twee jaar geleden te stoppen met werken. Onderweg zijn is een goede afleiding, maar ook lastig. Hij moet steeds vaker de vangrail in voor een plaspauze. Het is de psycholoog die bij een eerste gesprek al na twee zinnen de ogen van Peter opent. ,,Hij zei: ‘Jij gaat van je auto naar je bed zo de doodskist in. Denk daar maar eens over na’.” Dat komt binnen bij Peter. Hij besluit om alleen nog maar onvergetelijke herinneringen te maken.

Niet door een bucketlist op te stellen, maar gewoon door te genieten van de kleine dingen. Zoals bij voetbalvereniging Koninklijke UD, waar Peter jeugdtrainer en vrijwilliger is. Het dagelijkse koken thuis, maar ook door samen veel met de kinderen te doen. Zo fietst hij met zijn dochter op haar eerste schooldag zelfs mee naar Twello.

Klotemomenten

En er komt een hond: Peer. ,,We wandelen wat af. Het is genieten. Van alles. Natuurlijk heb ik ook klotemomenten. Als mijn dochter me vraagt of ik er over een paar jaar nog wel ben, wanneer ze slaagt voor school… Dat raakt me wel ja.’’

Tijd voor tranen is er niet, want Peer komt even kijken. De trouwe basset is zijn beste vriend. In april gaat de viervoeter samen met Peter een groot avontuur aan. Een avontuur dat is ontstaan uit de laatste ontwikkelingen rondom de ziekte van Peter. Hij is namelijk onlangs begonnen met een levensverlengende chemokuur. ,,Het is het laatste wat ze voor me kunnen doen. Het is niet te zeggen hoe lang ik nog heb. Eigenlijk had ik er al niet eens meer moeten zijn. Ja, hoe kan dat? Ik weet het niet, niemand weet het. Dat ik gewoon ben blijven werken en sporten toen ik ziek werd, heeft zeker bijgedragen. En nu wil ik iets bijzonders doen. Op de scooter naar mijn zus, die al 45 jaar midden in de Ardèche woont. Met Peer. De oncoloog vond het goed. Met een beetje mazzel zijn de bijwerkingen minimaal en kan ik op pad.”

Hulp uit alle hoeken

Het lijkt een wild plan. Maar zodra Peter in zijn omgeving vertelt wat hij gaat doen, stichting KiKa inschakelt en zijn reis voorbereidt, krijgt hij hulp uit alle hoeken van Nederland. Zelfs de leveranciers van de scooter en fietskar voor Peer denken mee hoe de reis zo comfortabel mogelijk te maken. Zo krijgt de uitlaat van de scooter een boogje, zodat Peer niet de uitlaatgassen inademt. Voer voor onderweg is geregeld. Onderweg rijden vrienden en familie stukjes mee op de N-wegen. Hotels zijn geboekt. ,,En dan is het straks genieten, de zinnen verzetten en hopelijk komen we na veertien dagen zonder kleerscheuren aan bij mijn zus, waar mijn gezin op me zal wachten. Dat iedereen zo betrokken is en moeite doet… Ja, dat doet me heel veel. Ongelofelijk hoe dit plan zich als een olievlek heeft verspreid. Wat ik na de tocht ga doen? Goh, geen idee. Misschien de terugweg ook op de scooter. Ik zie het wel.’’

Peter vertrekt op tweede paasdag, 13 april, vanaf het terrein van Koninklijke UD in Colmschate. Iedereen kan hem volgen via de website bassettourvoorkika.nl en Facebookpagina Bassettour voor KiKa.

Bron: Regien Klein Hegeman, De Stentor